Nesër, është afati i fùndít për bizneset, të cilat dùhèt të lirojnë vùllnetarisht hapësirat pranë akseve kombëtare. Qeveria u kujton këtë afat të gjítha subjekteve private, të cilat e kanë mërrë një párálájmërim nga IKMT-ja për të çlirùar hapësirat e shkelura të sígùrisë rrugore.
Pas këtij afati, do të nisín pènalizímet, të cilat síkur ríkthekson Kryeministri Edi Rama, do të nisín nga ata që rèfùzojë të zhvèndòsen.
“Afati i fùndít për lirimin vùllnetarisht të hapësira nga subjektet e vèndòsura pranë akseve kombëtare të cilat janë kthýer në rrezík për sígùrinë rrugore. Penalizíme për të gjíthë ata që rèfùzojnë të zhvèndòsen”, shprèhèt Rama.
TIRANA- Kryeministri Edi Rama ka dhënë një intervistë për Stephan Lebert dhe Stefan Willeke publíkuar në median gjermane “díe Zeit” ku është pyetur edhe për fèmíjërinë në vitet e komunizmit. Rama është shprèhur se fèmíjët në atë kohë nuk kishin shumë gjëra, por jashtë ishin të lirë dhe mjaft të lumtur.
Ai ka shtuar se bènin topa fùtbolli nga copa gome, luanin me gurë dhe copa druri, ose ùleshin në anë të rrugës dhe shpíknin lojëra me hamendje. Rama është pyetur nëse kishte fríkë shpesh në atë kohë. Për këtë krýeministri thotë se fjala “fríkë” është e gabuar.
Rama shton se fríka është një reagim ndáj një ngjárjeje dhe se ngjárjet ishin shumë të rralla atëherë. Ai thotë se ishte një shoqëri me përgjígje të gatshme e dominuar nga vetëdija e të jetuarit brènda kufijve të ngushtë që nuk mùnd t’i kalonin, sepse atëherë do të ndòdhte diçka e kèqe.
“Nuk dùhèt ta bësh këtë, nuk dùhèt ta thuash atë në asnjë rrethanë. Shmangni ata njerëz. Ne jètonim në dy botë párálele njëherësh: Kishte gjëra që mùnd t’i thoshe vetëm në shtëpi sepse ishin të rrezíkshme. Gjëra të tjera mùnd të shprèheshin vetëm në publík sepse ishin qesharake propagandë”, thotë Rama në intervistë.
Pjesë nga intervista nga Stephan Lebert dhe Stefan Willeke publíkuar në “díe Zeit”:
Si ishte fèmíjëria dhe rinia jote në Shqípëri, në këtë vend të várfër, të izoluar rreptësisht, popùllsia e të cilit ishte e shtýpur nga díktatori Enver Hoxha dhe që quhej Koreja e Veriut e Evropës?
Ne fèmíjët nuk kishim shumë, por jashtë ishim të lirë dhe mjaft të lumtur. Ne bènim topa fùtbolli nga copa gome. Luanim me gurë të vjetër dhe copa druri. Ose ùleshim në anë të rrugës dhe ne shpíkëm lojëra me hamendje: Cili numër do të ishte në targën e autobusit ose kamionit tjetër që kalonte? Duhej të ishe i durùar; rrugët ishin bosh. Vështirë se kishte makina; automjetet private ishin të ndáluara.
A kishe shpesh fríkë atëherë?
Fríka është fjala e gabuar. Fríka është një reagim ndáj një ngjárjeje. Dhe ngjárjet ishin shumë të rralla atëherë. Ishte një shoqëri me përgjígje të gatshme. Ne ishim të dominuar nga vetëdija e të jetuarit brènda kufijve të ngushtë që nuk mùnd t’i kalonim, sepse atëherë do të ndòdhte diçka e kèqe. Nuk dùhèt ta bësh këtë, nuk dùhèt ta thuash atë në asnjë rrethanë. Shmangni ata njerëz. Ne jètonim në dy botë párálele njëherësh: Kishte gjëra që mùnd t’i thoshe vetëm në shtëpi sepse ishin të rrezíkshme. Gjëra të tjera mùnd të shprèheshin vetëm në publík sepse ishin qesharake propagandë.