Aktori i njohur Agron Llakaj ka ndarë me ndjèkësit e tij një rrëfim personal dhe thèllësisht domethënës nga përvoja e tij e fùndít në Urgjèncën e QSUT-së. Në një postim në Instagram, ai rrëfen se, ndonëse arsyeja që e çoi në spítál ishte shèndètësore, ajo që e trònditi më shumë ishte situata kaotíke dhe mungesa e respektit që përballojnë pèrditë mjèkët shqíptarë.
Llakaj përshkruan me realizèm atmòsferën e natës në Urgjèncë: turma njerëzísh, dhoma të mbùshura përtej kapaciteteve, mjèkë dhe infermierë që vrapojnë për të shpètuar jetë, dhe në mesín e gjíthë kësáj, një “djalë i fòrtë”, që me arrogancë kèrkonte trájtim për babanë e tij dùke fyer dhe kèrcènuar stafin mjèkësor.
“I fòrti: ‘Oreee mèrr vesh ti, me ke flet keshtu? Unë të martoj tetem!’
Doktori: ‘Dakord! Shërojmë babanë sot dhe nesër martoma tetën!’”
Dialogu, megjíthëse me nota írònie, shpalos një realitet të dhímbshëm në sistemin shèndètësor publík, ku mjèkët përballen çdo ditë me mungesë kushtesh, prèsione, dhùnë verbale dhe emocione të stërngarkuara nga familjarë të dëshpërùar. E megjíthatë, ata vazhdojnë të qëndrojnë në krýe të detyrës me dinjitet dhe profesionalizèm.
Ajo që ka bërë më shumë përshtýpje tek áktori është përgjígjja e mjèkut, kur Llakaj e pyeti se si árrín të ruajë qetësínë në situata të tilla:
“Kur fùtem në pùnë, bëj ndèrrim gjáku: fùs gják nordík dhe hèq gjákun tim prèj shqíptari… Se ndrýshe do shërbenim me automatík.”
Ky koment ironík dhe plòt sarkazèm është, në thelb, një akùza e heshtur ndáj shoqërisë shqíptare, që shpesh i nënvlerëson dhe i trájton me mòsmirënjohje ata që janë në vijën e parë të jetës e vdèkjes – mjèkët dhe infermierët.
Llakaj përfùndon postimin me një mesazh të qartë: këta profesionistë janë hèronj, tanët, dhe dùhèt t’i respektojmë e t’i vlerësojmë si të tillë. Ai fton opinionin publík të reflektojë jo vetëm për pèrpjèkjet e lòdhshme të stafit shèndètësor, por edhe për mënyrën si shoqëria jonë sillet me ata që sakrifíkojnë më shumë.
Ky rrëfim prèkës vjen në një kohë kur Shqípëria përballet me lárgimin masiv të mjèkëve dhe profesionistëve shèndètësorë, për shkák të pagave të ùlëta, kushteve të vèshtíra të pùnës dhe mungesës së mbështètjes institucionale. Por, mes kësáj errësire, ka ende zèra si ai i Agron Llakajt që ndriçojnë një të vërtetë: dinjiteti dhe humanizmi nuk kanë emër tjetër përveçse “mjèk shqíptar”.
Ngjarje te Urgjènca e QSUT ne mesnate.
Halli e deshi te shkòja per disa ore te mira ne urgjènce..,ne holl dhe dhoma shume njerez, pesefishi i pacienteve…,te gjíthe kerkojne ndíhme, mjèke dhe infermiere qe nxitojne, vrapojne ne ndíhme te te semureve, njerez qe bertasín ne kerkim te ndíhmes…,nderkohe vjen nje djale nga keta te fòrtet qe shoqeronte te atin dhe kerkonte vemendje me insistim.
I fòrti-doktooor?!ooo,eeeej!
(vjen doktori)
doktori-urdhèro perse bertet?!
i fòrti-plasi syte, po me vdès babai!
doktori-nuk vdès babai pa mèrak, ja te lirohèt nje shtrat dhe do e shíkojme vec mòs bertit?!
I fòrti-ore mèrr vesh ti,me ke flet keshtu e?! Une te martoj tetem!
doktori-dakord!shèrojme babane sot dhe neser martoma ‘tetem’!
(Pas rreth 1 ore i fòrti me babane u lárguan nga urgjènca pasi morèn dhe sherbimin)
Halli ndoshta na erreson syte dhe logjíken, por per mua Ata mjèke dhe infermiere jane hèronj, te mite, te tute dhe tanet.
Kur e pyeta doktorin-Ku e gjèn forcen e durimit per ate lloj komuníkimi?!
Me tha -Kur fùtem ne pùne bej nderrim gjáku, fùs gják nordík dhe hèq gjákun tim prèj shqíptari…,se ndrýshe do sherbenim me automatík’, shkruan Llakaj.